TWILIGHT

Σκηνοθεσία : Κάθριν Χάρντγουϊκ

Πρωταγωνιστές : Κρίστεν Στιούαρτ, Ρόμπερτ Πάτινσον

Περίληψη
Η νεαρή Ιζαμπέλα ανακαλύπτει μια μυστηριώδη οικογένεια και ερωτεύεται ένα από τα μέλη της, τον Έντουαρντ. Μια συγκλονιστική αποκάλυψη όμως την περιμένει: ο Έντουαρντ και η οικογένειά του είναι βρικόλακες, οι οποίοι έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Παραμένουν αθάνατοι, αλλά δεν πίνουν ανθρώπινο αίμα λόγω του ηθικού τους κώδικα και μπορούν να κυκλοφορούν στον ήλιο. Η Ιζαμπέλα θα πρέπει να ρισκάρει τα πάντα για να είναι μαζί του, ενώ ο Έντουαρντ θα πρέπει να παλέψει με τη δίψα του για αίμα. Το φιλμ αυτό είναι μια ιστορία αγάπης που «δαγκώνει», σαν το "Ρωμαίος & Ιουλιέτα" στην πιο σκοτεινή του εκδοχή, ανάμεσα σε έναν βρικόλακα και μια κοινή θνητή.

Σχολιασμός

Μια ταινία φαντασίας με έντονα τα συναισθήματα της αγάπης και του φόβου. Κατά την άποψή μου, είναι μια ταινία που διαφημίστηκε περισσότερο από ότι άξιζε και απευθύνεται κυρίως σε νεαρούς ανθρώπους. Η επιτυχία της ταινίας και ο μεγάλος αριθμός εισιτηρίων που έκοψε οφείλεται και στη περίοδο που κυκλοφόρησε η ταινία (Χριστούγεννα) καθώς πολλοί φοιτητές και μαθητές είχαν τη δυνατότητα να τη παρακολουθήσουν.

Ελάχιστοι βγήκαν από την αίθουσα «γεμάτοι» και ικανοποιημένοι από τη ταινία, όπως επίσης ακόμα πιο λίγοι ήταν αυτοί που τη πρότειναν σε φίλους. Μια αιτία για αυτή τη «κρυάδα» που μετέδωσε η ταινία ίσως να είναι και το αδιάφορο τέλος με σκοπό να γυριστεί και η συνέχεια της ταινίας. Άλλωστε το φαινόμενο των τριλογιών και της υπερβολής να «τραβιέται» η υπόθεση σε 2 και 3 ταινίες ακόμα και όταν δεν είναι απαραίτητο, αποτελούν τροχοπέδη για το ενδιαφέρον της υπόθεσης.

Αυτή η ταινία αποτελεί μια εναλλακτική οπτική για τα κακά βαμπίρ που έχουν την ικανότητα να αντισταθούν στο αίμα και να αγαπήσουν. Βέβαια, δεν υπήρχε καμία ταύτιση με τη πραγματικότητα και ήταν δύσκολο για κάποιον που υπερβαίνει τα 10 χρόνια να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές. Στην εποχή μας, η οποία χαρακτηρίζεται από αμέτρητα προβλήματα και ισοπεδωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, γεννιέται η ανάγκη για πιο «αληθινές» ταινίες που θα μας ξυπνήσουν τα ξεχασμένα μας συναισθήματα και θα μας κάνουν να νοιώσουμε πλήρεις. Παρά τις μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τους βρικόλακες και τον κόσμο τους, η υπόθεση οριοθετείται από ένα καταδικασμένο στην αγαμία ρομάντζο που φλερτάρει με τον πουριτανισμό ή εναλλακτικά τις emo/asexual ανησυχίες των σημερινών εφήβων. Αυτές που θα μείνουν σίγουρα ικανοποιημένες είναι αθεράπευτα ρομαντικές ανήλικες κορασίδες.


Αν τα αρνητικά στοιχεία της ταινία είναι καλλιτεχνικά, τα θετικά της είναι το αυτούσιο, ανεγκέφαλο και ειλικρινές fun που προσφέρει. Με μικρές δόσεις σαρκασμού και σφιχτοδεμένη πλοκή που δεν σε αφήνει να βαρεθείς κερδίζει σίγουρα πολλούς μικρούς θεατές αλλά και μερικούς ακομπλεξάριστους μεγαλύτερους που ψάχνουν για ένα guilty pleasure εν όψη εορτών. Το άλλο της ατού είναι οι ηθοποιοί της.Η ταινία γεμίζει ασφυκτικά από τους όμορφους πρωταγωνιστές της, καθόλα κατάλληλους για το συγκεκριμένο είδος. Χωρίς να δίνουν καμιά ιδιαίτερη ερμηνεία (δεν νομίζω να χρειάζεται κιόλας) αιχμαλωτίζουν την προσοχή του θεατή με τη κινηματογραφική τους αθωότητα και γοητεία.

Τελικά πόσο μπορεί να διασκεδάσει κανείς με το Twilight; Αρκετά ή πολύ λίγο ανάλογα με τη σοβαροφάνεια του. Αυτές που θα μείνουν σίγουρα ικανοποιημένες είναι αθεράπευτα ρομαντικές ανήλικες κορασίδες.Ρ.Ν.

Σχολιασμός Δημήτρη Παπαμίχου

Το ΛΥΚΟΦΩΣ (TWILIGHT ) πολύ έξυπνα διασκευάζει έναν πανάρχαιο θρύλο με διαχρονικές αξίες. Μεταφέρει από το μακρινό παρελθόν στο σήμερα, τις βαθύτερες έννοιες της αγάπης και του έρωτα, που είναι τα πιο δυνατά αισθήματα από καταβολής ανθρώπου. Έτσι και η ταινία που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Στέφεν Μέγιερ το αποδεικνύει πέρα για πέρα.Για να πω την αλήθεια, ούτε ενθουσιάστηκα, ούτε απογοητεύτηκα, ιδιαίτερα, καθώς δεν πείσθηκα απόλυτα για την «αθωότητα» της επιλογής του συγκεκριμένου «περιθωριακού» και σαφώς ακραίου περιβάλλοντος, που διαδραματίζεται το λαβ στόρι. Η μεταφορά του μυθιστορήματος είναι το «έξυπνο» δόλωμα, λίγο μελοδραματική, όσο χρειάζεται για να ταυτιστείς με τους πρωταγωνιστές, και χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο χιούμορ (κάτι που μάλλον εξέπληξε ή θεωρήθηκε προσβολή για τον μύθο). Και ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ έχει διασκευασθεί, αμέτρητες φορές, πολλές από τις οποίες αναφερόταν στη σύγχρονη εποχή, όμως ο μύθος και η πραγματικότητα των βαμπίρ και τα στερεότυπα που γνωρίζουμε, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Η μεγάλη διαφορά από τις συνηθισμένες ταινίες με βρικόλακες, είναι ότι δεν υπάρχει βία, αίμα και όλα λειτουργούν υπαινικτικά. Είναι δε κατάλληλη από 13!. Επίσης τα ψηφιακά εφέ είναι ελάχιστα, η ταινία προϋπολογισμού, μόλις $37 εκατομμυρίων, το πρώτο τριήμερο στις ΗΠΑ, απόσβεσε το κόστος εις διπλούν , μαζεύοντας $70. Η SUMMIT Entertainment έκανε ρεκόρ εισπράξεων με τη το ΛΥΚΟΦΩΣ, από οποιαδήποτε άλλη παραγωγή της ενώ παράλληλε έγινε η πρώτη ταινία με τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία από γυναίκα σκηνοθέτη. .Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά το περιεχόμενο: το στόρι σχετικά με τα βαμπίρ, είναι προσχηματικό. Η δύναμη της αγάπης, η οποία είναι ικανή να ξεπεράσει κοινωνικούς φραγμούς, ηθικές αναστολές , θεολογικά διλήμματα, είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει... Οι ανισότητες, αμβλύνονται και το κακό που ενεδρεύει, για να διατηρήσει τις διαφορές των τάξεων (ανθρώπων και βρικολάκων), τελικά. .Η ταινία εξιδανικεύει το μύθο των βαμπίρ, τους παρουσιάζει πολύ ανθρώπινους, στα συναισθήματα αλλά με υπερφυσικές σωματικές δυνάμεις, υπεράνθρωπους, με ένα μικρό μειονέκτημα: το φαγητό τους! Ο μύθος τους θέλει να τρέφονται με αίμα. Το αποτέλεσμα είναι να πληθύνονται εφόσον τα θύματα τους μεταμορφώνονται και αυτά σε «απέθαντους». .Το μυστικό της εμπορικής της επιτυχίας εστιάζεται στο ενδιαφέρον κατά πόσο είναι δυνατό, ένα βαμπίρ, να αντισταθεί στο «φαγητό», όταν υπάρχει στη μέση ο έρωτας. Είναι μια μεγάλη δοκιμασία. Μια δοκιμασία που θα βάλει σε κίνδυνο το νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι. Δε μου κάνει εντύπωση που το βιβλίο και η ταινία λατρεύτηκε από το γυναικείο κοινό, γιατί φτάνει στα ακραία όρια, στοιχηματίζοντας στην ανθρώπινη υπόσταση και τις αντιστάσεις της. Πόσο αντέχεις; Πόσο αντιστέκεσαι; Τι είναι η ζωή; Κατ’ εμέ το ζουμί της υπόθεσης επικεντρώνεται και συνοψίζεται στο: κατά πόσο «εκπαιδεύουμε» και διευρύνουμε τις ανοχές μας! Αυτό γίνεται σήμερα, τα όρια «πέφτουν» οι αντιστάσεις μας παραδίδονται αμαχητί στη νέα τεχνολογία κοκ. .Ένα love story πάντα γίνεται πιο εύκολα αποδεκτό από μια γυναίκα, παρά από έναν άνδρα. Η συγγραφέας και η σκηνοθέτης της ταινίας, κάνουν τα πάντα για να ανατρέψουν τα προσχήματα και τα στερεότυπα. Όντως, η ταινία, έχει αρκετή δυναμική, γιατί υπάρχει ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας ανάμεσα στο παράταιρο ζευγάρι. Υπάρχει και το περιβάλλον, γύρω από το οποίο δημιουργούνται μικρότερες ιστορίες. Το σημαντικό στην πλοκή είναι οι συμμαχίες. Και η αιώνια πάλη του καλού με το κακό. .Στη βάση αυτής της λογικής η ταινία μένει έξω από τα προβλήματα του σημερινού ανθρώπου. Η καθημερινότητα δεν παίζει ρόλο, ούτε και γίνεται στόχος. Όλα όσα βλέπουμε συμβαίνουν σε ένα σχολείο. Άρα στόχος είναι η νεολαία χωρίς διδακτικό «παιδαγωγικό» ύφος . Η χειραγώγηση των νέων δε γίνεται από την οικογένεια ή από το σχολείο, αλλά από εξωτερικούς παράγοντες, από τα είδωλά τους. Από τους φίλους τους. .Συμπερασματικά, μια ενδιαφέρουσα πρόταση που μένει μακριά από τα κλισέ που ξέραμε για ιστορίες με βαμπίρ όπως τα έχουμε «περάσει» ενσυνείδητα στη μορφή του Κρίστοφερ Λι ή το εξπρεσιονιστικό βαμπίρ του Μουρνάου και τον τελευταίο, κινηματογραφικά άξιο αναφοράς, Βρυκόλακα του Κόπολα. Ξεχάστε τα αυτά. Βέβαια πρέπει να ξεχάσετε και τον τρόμο που αναδυόταν από τις κλασικές ταινίες του είδους. Πάμε παρακάτω. Είναι μια αισθηματική ιστορία και έτσι πρέπει να ειδωθεί. Μπορεί να θυμίζει ένα σωρό άλλες παρόμοιες ταινίες που βασίζονταν σε πολύ σπουδαία μυθιστορήματα (Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ, ΡΩΜΑΙΟ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ κ.α.) ανάλογου ύφους και αισθητικής. Περιττό να τονίσω ότι περισσότερο απ’ όλα μου άρεσε η φωτογραφία «σβησμένη» στα χρώματα του χλωμιασμένου βαμπίρ και λιγότερο η μουσική που πάντως θ’ αρέσει στους νέους. Προτιμούσα ένα πιο κλασικό θέμα παρά το modernize pop-rock και τι δε θα’ δινα ν’ άκουγα ξανά Φίλιπ Γκλας, όπως στη ταινία του Κόπολα ή Κλιντ Μάνσελ και το Κουαρτέτο Κρόνος! Επίσης, σημειώνω προς άρση παρεξηγήσεων, ότι δεν είναι τόσο «σκοτεινή» όσο λέγεται, το dark gothic, απουσιάζει παντελώς. Είναι , αντιθέτως ευχάριστη και αρκετά αισιόδοξη, παρά το «άγριο» - σκληρό φινάλε . Υπάρχει μία όμορφη, μικρής διάρκειας, σκηνή μονομαχία, προς το τέλος: η αυτοθυσία για χάρη του έρωτα γίνεται ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.Μία νύξη του σίκουελ ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ, υπάρχει στη τελευταία σκηνή. Γιατί όπως ξέρετε θα ακολουθήσουν τέσσερα σίκουελ. Η συγγραφέας τέλειωσε το δεύτερο βιβλίο, που είναι μπεστ σέλερ και πάει για το τρίτοΚαμιά φορά αναφέρω πως μια ταινία απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, ή σε μια ορισμένη ηλικία, αν και διαφωνώ με τα «ταμπού» και το χάσμα ανάμεσα στην καθαρή , ψυχαγωγία και την «αγνή» Τέχνη, στο ΛΥΚΟΦΩΣ, αυτό είναι δεδομένο εξ΄αρχής.