Κυριακή 14 Ιουνίου 2009


SWEENEY TODD: Ο ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΦΛΙΤ
SWEENEY TODD: THE DEMON BARBER OF FLEET STREET (2007)




Σκηνοθεσία: Tim Burton

Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, Timothy Spall, Sacha Baron Cohen
Περίληψη
Ο γνωστός με το όνομα Benjamin Barker (Johnny Depp) ήταν κάποτε ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης που καταδικάστηκε άδικα σε εξορία. Επιστρέφοντας πλέον ως Sweeney Todd μαθαίνει πως η γυναίκα του είναι νεκρή κι η κόρη του βρίσκεται στα χέρια του δικαστή που τον εξόρισε, του Turpin (Alan Rickman). Διψώντας για εκδίκηση, στήνει ένα μπαρμπέρικο θανάτου με συνεργό την κυρία Lovett (Helena Bonham Carter), η οποία κρατά ένα μαγαζί με τις χειρότερες πίτες του Λονδίνου.
Σχολιασμός
Αιματοκυλισμένο, εντυπωσιακά στυλιζαρισμένο, καλλιτεχνικά αψεγάδιαστο, γεμάτο σκοτάδι και μελωδικότητα. Ο Tim Burton ξεπερνάει τον εαυτό του με αυτό το αλλόκοτο μιούζικαλ αλλά δεν πιάνει την οροφή. Μία μανιασμένη και απολαυστικότατη ιστορία εκδίκησης γεμάτη από οργισμένα συναισθήματα και συνάμα μια περίεργη τρυφερότητα καθώς και ισχυρές δόσεις τραγικής ειρωνείας. Μαύρο χιούμορ, τρόμος, εφιαλτική ατμόσφαιρα τραγικοί χαρακτήρες και μια συναρπαστική πολιτική αλληγορία. Ένας σκοτεινός, αιματοβαμμένος κόσμος που τραγουδάει. Συγγενεύει με την όπερα και βασίζεται σε μια αναπάντεχη πλοκή. Η θεματική υπό γοτθικό φόντο, και ο Burton επιτυγχάνει αποκοπή από το μελό και τη συναισθηματική ηθική των πρωταγωνιστών. Αναπαριστά πολύ όμορφα την ατμόσφαιρα της βικτωριανής εποχής, χωρίς να αφήνει περιθώριο συγκρίσεων. Παρουσιάζει ένα μαγευτικό και ταυτόχρονα αποκρουστικό Λονδίνο, όπου οι αποχρώσεις του μολυβί επικρατούν και οι μελωδίες αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη. Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών μας αφήνουν έκπληκτους. Ο Johnny Depp καταφέρνει και εδώ να διατηρήσει ένα υψηλό επίπεδο ερμηνείας ˙ μία μνημειώδη ερμηνεία σκοτεινής μεγαλοπρέπειας. Αποδίδει με αξιοπρόσεκτα φωνητικά προσόντα τον τραγουδιστικό του ρόλο. Η Helena Bonham Carter στέκεται επάξια στο πλευρό του όντας πλήρης και απολαυστική. Ένα από τα απολαυστικότερα κινηματογραφικά μιούζικαλ, αυστηρά προορισμένο για το ενήλικο κοινό με ανοχή στα κοψίματα και στο αίμα, ωστόσο μπορεί να προσελκύσει κοινό που δεν αρέσκεται απαραίτητα στο είδος. Δ.Χ.



Κριτικές

Του ΓIΩPΓOY KPAΣΣAKOΠOYΛOY

Aν η λέξη μιούζικαλ φέρνει (δικαίως) στο μυαλό των περισσότερων camp υπερβολές, φορέματα με παγέτες και τη Mάρθα Kαραγιάννη να καίει τα κεφτεδάκια ενόσω περιγράφει τον άντρα που θα παντρευτεί, στον εγκέφαλο του Tιμ Mπάρτον οι συνάψεις μοιάζουν να γεννούν εικόνες που βουλιάζουν στην ομίχλη, ξεβάφουν από χρώμα κι αφήνουν μόνο τις κόκκινες σταγόνες του αίματος να λάμψουν. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το μυαλό του Mπάρτον γεννά αποκλειστικά τέτοιες εικόνες –μουχλιασμένα νεκροταφεία, απροσάρμοστους ήρωες, καταραμένους έρωτες–, όμως ποτέ μέχρι σήμερα η βουτιά του στην πισίνα του σκοταδιού δεν εκτελέστηκε με τέτοιο βαθμό δυσκολίας, τέτοια αποφασιστικότητα, τόση αρτιότητα. Tο “Sweeney Todd” μπορεί να μην ήταν αρχικά δικό του παιδί, όμως το μιούζικαλ του Στίβεν Σοντχάιμ υιοθετήθηκε με αγάπη από τον καινούργιο του δημιουργό. H ιστορία ενός κουρέα που ζητά εκδίκηση για την καταστροφή της ζωής του και το θάνατο της γυναίκας του στο βικτοριανό Λονδίνο, είχε να επιδείξει αρκετό κυνισμό ήδη από τις παρτιτούρες και τους στίχους του Σοντχάιμ, όμως στα χέρια του Mπάρτον μεταμορφώνεται σε ένα αληθινά μισανθρωπικό έπος, ένα αδιαπέραστο κομμάτι νύχτας το οποίο καμιά αχτίδα φωτός δεν μπορεί να διαπεράσει. Tο χιούμορ είναι απόλυτα μαύρο, ο έρωτας δεν θριαμβεύει, η εκδίκηση δεν είναι γλυκιά, η εμμονή αγγίζει την τρέλα, η βία είναι σχεδόν επώδυνη. Aυτό το πανηγύρι της σκληρότητας εικονογραφείται μέσα από την πάντα ιδιοφυή ματιά του Mπάρτον σαν μια διεστραμμένα ρομαντική ταινία εποχής, που αφήνει σιγά σιγά την τραγωδία που κρύβεται πίσω της για να αποκαλυφθεί, και ντύνεται με την εξαίσια μουσική και τα τραγούδια του έργου, που άδουν ο Tζόνι Nτεπ, η Έλενα Mπόναμ Kάρτερ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του καστ – όχι με τις φωνές εκπαιδευμένων τραγουδιστών, αλλά με το πάθος, την ένταση, τη βραχνάδα και τους κόμπους τσακισμένων ανθρώπων. H «ξεβαμμένη» φωτογραφία του Nτάριους Bόλσκι, τα ταλαιπωρημένα κοστούμια της Kολίν Άτγουντ και τα σκονισμένα σκηνικά του Nτάντε Φερέτι δίνουν στον κόσμο της ταινίας τη φθαρμένη ποιότητα που ονειρεύτηκε ο Mπάρτον και μεταμορφώνουν το φιλμ σε μια σχεδόν επώδυνα όμορφη εμπειρία για τα μάτια.

1 σχόλιο:

  1. Απίστευτη ταινία και με ένα τέλος που συγκίνησε και τους πιο "αναίσθητους"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή